mercredi 4 avril 2012

للاسف فشلتم هذه المرة أيضا حاولوا مجدّدا

تتواصل المحاولات القذرة لتشويه سمعتي و تأليب الرأي العام عليّ و ها انا جريدة الهدهد الالكترونية تنشر مقالا بعنوان  وليد الجلالي : لينا بن مهني مدونة مزيفة سرقت جهدي واعمالي ونالت بها الجوائز
و المقال للمدعوة ص .ه و والواضح أنّ من كان وراءه هو النقابي سليمان الرويسي .وقد اتصل بي وليد الجلالي و هو أصيل الرقاب منذ اسبوعين ليعلمني بلقائه بالمراة المذكورة أعلاه و قد روى لي تفاصيل لقائه بها و حدّثني عن اغراءات مالية و قال لي أنّها قالت له بالحرف الواحد : تبّعني نهبّطوها للحضيض و نطّلعك للسماء ـ و لديّ التسجيل الصوتي لذلك فلقد علّمتني الحياة ان لا اترك شيئا للصدفة  و قد قال لي انّها أوهمته بأنّني حصلت على مبلغ 100ألف دينار كجائزة من فرنسا و قد قلت خلال تسلّمي هاته الجائزة أنّ أحد الشهداء مات بين يديّ و هو ما لم أقله أبدا هذا من ناحية أمّا من ناحية أخرى فانّ الجوائز التي حصلت عليها تهمّ جميع تدويناتي و هي ليست متعلّقة بتدوينة أو بحدث بعينه . بالاضافة الى ذلك فلقد قمت بذكر دور وليد في كتابي و هاته الفقرة التي تتعلّق بزيارتي الى الرقاب 
De retour à l’hôtel, un appel m’a informée que la police avait tué cinq personnes à Regueb, une ville située à trente-huit kilomètres de Sidi Bouzid. Sans en informer notre ange gardien, lequel était déjà parti dormir dans son hôtel, et avec pour guide mon nouvel ami, le professeur syndicaliste, nous avons rejoint Regueb par des pistes agricoles très peu fréquentées, chaotiques, crevassées. La ville était jonchée de pierres, de rochers, de pneus brûlés, de carcasses de voitures, de barres de fer. Ça sentait encore l’odeur des bombes lacrymogènes et on pouvait voir des colonnes de fumée monter dans le ciel. Les policiers avaient quitté Regueb depuis quelques heures et laissé la place à l’armée. À l’hôpital, j’ai usé de toute ma force de persuasion et de toute ma séduction de petite fille pour qu’un médecin me laisse accéder au grand registre où figuraient les noms des cinq martyrs dont les corps avaient été rendus auxfamilles. J’ai pu copier la liste, mais il m’a demandé de ne pas citer ma source. En quittant l’établissement, on a aperçu un groupe de jeunes qui cachaient leurs visages derrière des zonnar ou des koufieh palestiniens. Deux d’entre eux m’avaient vue plusieurs fois sur France 24. Je leur ai demandé s’ils pouvaient nous conduire auprès des familles des martyrs. Un autre jeune, Walid, avait des vidéos des évènements de l’après-midi et les journalistes ont pu l’interviewer à visage caché.
Dans la maison de Nizar, une des victimes, la famille veillait. Malgré leur immense douleur, ils nous ont invités à voir le corps de leur fils et quand la maman a découvert son visage, j’ai failli m’évanouir. Je devais prendre des photos, je n’arrivais pas à le faire, mais tous les membres de la famille m’ont encouragée en me disant qu’ils voulaient que le monde entier sache la vérité sur le régime criminel qui nous oppressait. La mère du garçon m’a même montré l’endroit où la balle l’avait touché. En plein cœur. À ce moment précis, le père a mentionné les snipers tirant du haut des toits. La sœur nous a montré les vêtements couverts de sang de son frère. Je ne pouvais pas croire que j’étais dans ma Tunisie si douce et si accueillante. Pleine de haine et possédée par le désespoir, je sentais néanmoins une force intérieure sans limites m’envahir. Je n’avais plus qu’un seul but : divulguer les horreurs et les crimes du régime de ZABA. Deux jeunes sont alors arrivés, nous demandant de quitter la ville immédiatement car des mouchards avaient informé la police de notre présence ici. D’autres, à moto, nous ont ouvert le chemin.
Mais je n’étais pas blogueuse à baisser les bras ! De retour à Sidi Bouzid, à la réception de l’hôtel, le seul endroit où je puisse avoir une connexion Internet, j’ai rédigé un billet pour mon blog et inséré les photos prises à Regueb. Le lendemain, Walid m’a fait parvenir par mail d’autres séquences et d’autres photos en me chargeant de les publier moi-même et de les passer aussi aux journalistes. Le surlendemain, nous avons reçu une autorisation de tournage ; Tunisian Girl page 18-19
à Kasserine.  :


و قد تحدّثت عن مساعدة المدعوّ سليمان الرويسي و المتمثّلة في ايصالنا الى الرقاب عبر طرق فرعية ولم أنسب الى نفسي مالم أقم به .
و اليكم صور تعود الى صائفة 2011 

 
   فشكرا على مجهودك الجبّار يا سيدتي لقد حقّقت اهداف الثورة بكتابتك هذا المقال و قد أنزلتني الى الحضيض ههه وأنصحك بتعلّم الفرنسية من جديد فما نسبته اليّ لم أقله . شكرا على نفاقك و حسدك يا سيدي سليمان الرويسي لقد أسفت كثيرا لأنّني لم أستمع الى نصيحة الناس الذين حذّروني منك في سيدي بوزيد و لكنّ الحياة مدرسة تجارب شكرا لنفاقك في منزل بوزيان يوم 24  ديسمبر 2011 لمّا قدمت اليّ ناعتا ايّاي بالصديقة ورويت امام الجميع ما سميّته مغامرة الرقاب كنت أكنّ لك التقدير خاصو و قد رايتك تتكبّد مشاق السفر الى تونس و تلتحق بنا في ساحة محمد علي في المظاهرات الاولى لتمدّنا باخر الاخبار قبل ان نلتقي في  سيدي بوزيد في بداية شهر جانفي و نذهب الى الرقاب سويا . كم دفعوا لك لتبيع ذمتك ؟ هل علا شأنك الان؟ بالنسبة لي قد دخلت الى مزبلة تارخي الشخصي

و اليكم لمحة من تاريخ صاحبة المقال 

  

4 commentaires:

  1. كل ما صرحت به صحيح و أنت راكبة على الثورات و تستغلين مجهود المناضلين الحقيقيين لأغراضك الخاصة. وقد تأكدت لوحدي أنك مزيفة الجقائق عندما أكدت للذي قدمك للحاضرين أثناء حصولك على الجائزةعندما قال : "كيف كان لفتاة شابة مثلك كل هذه الشجاعة لأن ما نزلته على الأنترنت كان صورا و فيديوهات حية قامت بها بنفسها على ساحات المعارك و سألتها هل كنت خائفة فقالت: كنت خائفة و توقفت على الشعور بالخوف عندما شاهدت بأم عيني أصدقائي يقمعون و سقتلون " فأضفت أنت : " بالأخص أول شهيد الذي صورته شاب في سن العشرين واثار الرصاص على جسده كان يوم 9 جانفي في الرقاب"
    هل تستخفين بنفسك أم بغيرك ؟ و أراهنك ان كانت معك الة تصوير أة حتى بطاقة ذاكرة عندما أعطيتك مجهوداتي الجبارة التي عجز صحافيون محترفون على القيام بها و الالقاء بأنفسهم أمام الرصاص. كيف صورت أول شهيد أستشهد الحادية عشر صباحا و أنت قدمت للرقاب بعد منتصف الليل ّ؟ ان كنت تضنين أني غبي عندما سلمتك الفيديوهات فأنت مخطئةفهمي الوحيد كان تصدير ثورتنا للعالم الخارجي. ألم تنتحلي شخصية أنك صحافية تعملين مع TF1 لأعطيك جزءا صغيرا مما صورته أثناء تهاطل الرصاص كالمطر على رؤوسنا... العالم كله تأكد من أكاذيبك و ادعائاتك...................... لقد كنت طيبا عندما أعطيتك ما عرضت نفسي من أجله للموت.فالطيبة ليست غباءا وانما الطيبة نعمة فقدها الأغبياء الذين هم مثلك. و أقول لك أخيرا و اخرا:
    تَمْشِي الكِرامُ على اثاري وأنا أخلق ما اتي و أبدع لن يسينني وفت كنت فارسه و كان غيري فيه العاجز الضرع.

    RépondreSupprimer
  2. ل يوجد فيديو واحد من فيديواتك على مدونتي كفاك هراء و اتركني لحالي و الا ساكون مضطرة لتتبعك عدليا فانا لم اكذب و لم اسرق مجهوداتك ما هو موجود على مدونتي انا من قام بتصويره كذلك هو الامر لما يوجد على صفحة الفايسبوك لقد بعت ذمتك و لمن من نصحتك من ازلام بن علي و قد جنت عليك و على فكرة لا احصد الجوائز بفضل الرقاب تاريخي و كتاباتي تشهد على ذلك لقد منت اظهر يوميا على شاشات فرانس 24 لاعطاء اخر الاخبار حينما اخفيت وجهك لتعطي تصريحا للقناة الفرنسية الاولى كان يجب ان افهم انّك تفتقر لخصال الرجولة منذ ذلك اليوم و ان اقطع اي علاقة بك و الان اتحداك ان وجدت فيديوات من تصويرك على صفحاتي و مدونتي فاتقي الله و ثب الى رشدك خاصة و انّ الصور التي نشرتها تمشف كذب لقد شهدت بنفسك فهل الصور مزورة ؟ اسفة و لكنني سجلت كل الحوار بيننا في المطار و سانشره الليلة لانك لن تستح
    الى مزبلة التاريخ ايها المفتري لقد صدقتك حين قلت انك تعمل لتونس لو كنت صادق بحق لما اتهمتني باطلا فكلنا لم نكن نعلم ان بن علي سيرحل و لنا شخصيا لم اتصور و انني ساحصل على جوائز بل كنت اتوقّع السجن و القتل
    كم دفعوا لك لتبيع ذمتك ؟
    سانشر تعليقك و سانشر اجابتي
    و لا تتصل بي مجددا لو اردت يمكنك تتبعي قضائيا اكيد سيدعمك ازلام بن علي و لحاسة الحكومة الحالية فهم من نفس طينتك و تزعجهم لينا بن مهني التي لم تصمت و لن تصمت و لم تخف لا اسمها و لا صورتها ايها الشهم الشجاع ههه
    و في ما يخص الرقاب نعم صورت جسد نزار السليمي و هذا ما ذكرته هل قلت انني صورته و هو يموت ؟ و قد ذكرت التفاصيل في كتابي و قلت اننا ذهبنا ليلا لعلك عشت الثورة في الرقاب فقط لكنني عشتها في تونس و في حي التضامن و رايت ناسا يقتلون تبا لك و لحسدك و لحقدك في حين تركن الى الراحة و تهزك الاطماع اواصل السعي من اجل الحرية
    هل تدرس الفرنسية؟ اسفي على التلاميذ الذين تدرسهم لقد مددتك بنسخة من الكتاب لكن يبدو انك لا تفقه الفرنسية و لم تفهم كلمة واحدة بلغ سلامي لمن حرّضوك ههه

    RépondreSupprimer
  3. Lis cela encore monsieur le professeur

    j’ai usé de toute ma force de persuasion et de toute ma séduction de petite fille pour qu’un médecin me laisse accéder au grand registre où figuraient les noms des cinq martyrs dont les corps avaient été rendus auxfamilles. J’ai pu copier la liste, mais il m’a demandé de ne pas citer ma source. En quittant l’établissement, on a aperçu un groupe de jeunes qui cachaient leurs visages derrière des zonnar ou des koufieh palestiniens. Deux d’entre eux m’avaient vue plusieurs fois sur France 24. Je leur ai demandé s’ils pouvaient nous conduire auprès des familles des martyrs. Un autre jeune, Walid, avait des vidéos des évènements de l’après-midi et les journalistes ont pu l’interviewer à visage caché.
    Dans la maison de Nizar, une des victimes, la famille veillait. Malgré leur immense douleur, ils nous ont invités à voir le corps de leur fils et quand la maman a découvert son visage, j’ai failli m’évanouir. Je devais prendre des photos, je n’arrivais pas à le faire, mais tous les membres de la famille m’ont encouragée en me disant qu’ils voulaient que le monde entier sache la vérité sur le régime criminel qui nous oppressait. La mère du garçon m’a même montré l’endroit où la balle l’avait touché. En plein cœur. À ce moment précis, le père a mentionné les snipers tirant du haut des toits. La sœur nous a montré les vêtements couverts de sang de son frère. Je ne pouvais pas croire que j’étais dans ma Tunisie si douce et si accueillante. Pleine de haine et possédée par le désespoir, je sentais néanmoins une force intérieure sans limites m’envahir. Je n’avais plus qu’un seul but : divulguer les horreurs et les crimes du régime de ZABA. Deux jeunes sont alors arrivés, nous demandant de quitter la ville immédiatement car des mouchards avaient informé la police de notre présence ici. D’autres, à moto, nous ont ouvert le chemin.
    Mais je n’étais pas blogueuse à baisser les bras ! De retour à Sidi Bouzid, à la réception de l’hôtel, le seul endroit où je puisse avoir une connexion Internet, j’ai rédigé un billet pour mon blog et inséré les photos prises à Regueb. Le lendemain, Walid m’a fait parvenir par mail d’autres séquences et d’autres photos en me chargeant de les publier moi-même et de les passer aussi aux journalistes.

    RépondreSupprimer
  4. و مصورتي العالم كل يعرفها و شافها ديما في يدي من وقت بن علي و الايامات لولة و انت شديتها في يدك ليلتها و تصاورها و فيديواتها معروفين خاطر فمة ضربة في الابجكتيف تظهر بلاصتها بيضة في التصاور شوفلك صنعة اخرى

    RépondreSupprimer

مجرد رأي

نحن شعب لا يتعظّ من ماضيه و لا يحفظ دروس التاريخ و كأنّني بنا شعب قصير الذاكرة أو دعوني أقول معدوم الذاكرة. تستهوينا بعض عروض التهريج في مج...